വീണ്ടും 

ഞാനിന്ന് ഇത് എഴുതിയില്ലേൽ പിന്നെപ്പോ എഴുതാനാ...

അതും ഇങ്ങനെ എഴുതിയില്ലേൽ പിന്നെങ്ങനെ എഴുതാനാ...

എഴുത്തറിയില്ലേലും പണ്ടു തൊട്ടെ ഏറ്റം ഇഷ്ടമുള്ള, തുടങ്ങിയാൽ പിന്നെ തിരിഞ്ഞൊരു നോട്ടത്തിന് പോലും സമയം കളയാതെ ഞാൻ അടങ്ങി ഇരിക്കുന്നിടം, അതൊരു പേപ്പറിനും പേനയ്ക്കും ഇടയിലെ തണലിലാണ്.
ഓരോ തവണയും വീണ്ടും വീണ്ടും തിരുത്തിയും തടഞ്ഞും വാക്കിനെയും വരികളെയും രാകി മിനുക്കിയെടുക്കമ്പോഴും ഞാൻ മാത്രം എത്തിച്ചേരുന്ന സന്തോഷത്തിൻ്റെ അതിര് കാണാത്ത ഒരാകാശമുണ്ട്.
അവിടെ നക്ഷത്രങ്ങളായ് ഉദിച്ചുയരുന്ന എൻ്റെ പ്രതീക്ഷകളുണ്ട്...
ജീവിക്കുന്നിടത്തോളം കഥകൾ പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരിക്കും എന്ന പ്രതീക്ഷ...

ബ്ലോഗ് എനിക്ക് hobby എന്നതിനപ്പുറം ശ്വാസം പോലെ പ്രിയപ്പെട്ട ഒന്നായിരുന്നു... ഇടയ്ക്ക് വച്ചെപ്പോഴെ വഴിക്ക് വച്ച് കൂടെ കൂടിയയാളുടെ പേരിൽ എൻ്റെ കഥകൾ ഞാനിഷ്ടപ്പെട്ട് തുടങ്ങിയപ്പോൾ, പെട്ടെന്നെപ്പോളോ ആ കൂട്ട് നഷ്ടമായപ്പോൾ, പോയ ഇടങ്ങളിലെ കാഴ്ചകൾ പറഞ്ഞു നടന്ന എനിക്ക് പോകാനിടം നഷ്ടപ്പെട്ടുവെന്ന് തോന്നിയപ്പോൾ, തോളിലേക്ക് വന്ന് കേറിയ ഭൂമിയോളം വരുന്ന ഭാരം എന്നെ വലിച്ച് അത്രകണ്ട് ആഴത്തിൽ താഴെയിട്ടപ്പോൾ, അങ്ങനെ പല കാരണങ്ങൾ കൊണ്ടും പഴയപോലെ ചിരിക്കാനോ ചിരി പടർത്താനോ കഴിയില്ലെന്ന് തോന്നിയപ്പോൾ, എൻ്റെ ആത്മാവിലാകെയായൊരു ഇരുട്ട് പടർന്ന് തുടങ്ങിയപ്പോൾ, ആ ഇരുട്ട് കണ്ട് പേടിച്ച് വിറച്ച് ഒരു കുഞ്ഞിനെ പോലെ ഞാന് വളർത്തിയെടുത്ത ഈയിടം എന്നന്നേക്കുമെന്ന പോൽ ഉപേക്ഷിച്ച് ഓടിയിറങ്ങിയപ്പോഴും ഉള്ളിൽ കിടന്ന് ഒരു കൊളുത്തി വലി ഞാനറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു...

കാശ് ചേർത്ത് വച്ച് സ്വന്തായി ഒരുടുപ്പ് വാങ്ങിച്ചിട്ടതിലും ആയിരമിരട്ടി വലുപ്പത്തിൽ ഈ ബ്ലോഗിന് അത് പോലെ ചേർത്തു വച്ച കാശിനൊരു independent domain വാങ്ങിച്ചപ്പോൾ ഞാൻ ചിരിച്ചിരുന്നു...

നിർത്താതെ, കുലുങ്ങാതെ, തലയുയർത്തി, ഭൂമിയിൽ കാലുകുത്തി, 

ആകാശത്തേക്ക് നോക്കി...

തിരിച്ചു വരില്ലെന്ന് കരുതിയ എന്നിടത്തിലേക്ക് പതിയെ നടന്നടുക്കുന്നതിൻ്റെ സുഖം എനിക്ക്ണ്ടിപ്പോ...
"വീണ്ടും" എന്ന് ഒരു തലക്കെട്ടാണ് ഏറ്റം ഉചിതമെന്ന് തോന്നിയതും അത് കൊണ്ട് തന്നെയാണ്.
ഇപ്പോ ഞാനേറ്റം കൂടുതൽ വില കൽപ്പിക്കുന്ന വാക്ക് ഇതാണ്.
വീണ്ടും, അത് ഒരു പ്രതീക്ഷ കൂടിയാണ്.
യാത്ര പറഞ്ഞ് പ്രിയപ്പെട്ട ഇടങ്ങളിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി വരുമ്പോൾ വീണ്ടും കാണാം എന്നല്ലേ പറയാറ്...
തോറ്റു പോയ പരീക്ഷ വീണ്ടും എഴുതി ജയിക്കാമെന്നല്ലേ പറയാറ്.
എനിക്കിഷ്ടമാണ് ഈ "വീണ്ടും"
കളെ...
വീണ്ടും എഴുതാമെന്ന് മനസ്സ് പറഞ്ഞപ്പോഴും, വീണ്ടും പേനയ്ക്കും പേപ്പറിനുമിടയിലെ എന്നിടം തേടി ഇറങ്ങിയപ്പോഴും ഒരു കാര്യം വ്യക്തമായി ഉറപ്പിച്ചിരുന്നു മനസ്സിൽ. ഇനിയുള്ള എല്ലാ എഴുത്തുകളും, അത് എനിക്ക് വേണ്ടി ഞാൻ കുറിച്ചിടുന്ന എൻ്റെ കൈയ്യൊപ്പുകളായിരിക്കണമെന്ന്....
അതിൽ നിറയെ എൻ്റെ ചുറ്റിലുള്ളവര്ടെ സ്നേഹത്തിൻ്റെ നിറങ്ങളുടെ ഛായയുണ്ടാകുമെങ്കിലും ആദ്യാവസാനം അവയിലെ മഷി എൻ്റെ ഉള്ളിൽ നിന്നുമുണ്ടാകണ്ടേതാണെന്ന്...
അത് പിന്നെ അങ്ങനെല്ലേ വേണ്ടേ,
ഒരു യാത്ര കഴിഞ്ഞ് വീണ്ടും കണ്ടുമുട്ടുമ്പോ മുഖം കുറച്ചൂടെ തെളിഞ്ഞിരിക്കണ്ടെ, കൈ നിറയെ പറയാൻ പുതിയ കഥകൾ വേണ്ടേ...
വീണ്ടും പഠിച്ചെഴുതുമ്പോ കഴിഞ്ഞതിലും നന്നാകണ്ടേടോ പരീക്ഷ...
പണ്ടെങ്ങോ ഇരുട്ട് കണ്ട് പേടിച്ചോടിയ കുഞ്ഞിനെ തിരിച്ച് വീണ്ടും വീടെത്തിക്കുമ്പോൾ അവിടെ നിറയെ വെളിച്ചം വേണ്ടേടോ....

എന്നാ പിന്നെ വീണ്ടും കാണാം,

എന്ന്,

ഉള്ള് നിറഞ്ഞ സ്നഹത്തിൽ

ഊരുതെണ്ടി